De golf èn de zee.

Als er vogels van verdriet voorbij trekken, bijvoorbeeld over verlies of heimwee naar een leven wat niet zal komen dan is het fijn als je kunt terugvallen op dat wat onveranderlijk is. Voor mij is dat het gegeven dat je niet uit de natuurlijke orde van het leven kan vallen. Zelfs niet in je donkerste uur of als je je huidige lichaam aflegt. Dan nog maak je onderdeel uit van de natuurlijke orde; van het grote mysterie van het leven; het eindeloze en vormloze veld van weldaad. Als ik daarmee in verbinding blijf trekken de vogels van verdriet weer weg.

Een misverstand

Ik was te Cadzand aan het strand

getuige van een misverstand

toen ik twee golven hoorde spreken

precies voordat ze zouden breken.

De ene riep: 'Het is gedaan,

wij zullen hier te pletter slaan!'

De ander zei beslist: 'Welnee,

je bent geen golf, je bent de zee.'

Uit: Hein Stufkens, 'Een woord in de wind'