Als het herfstblad valt

Als de ochtend komt,

en de koperwiek landt

valt het gouden blad.

We zijn aangekomen bij wat wij hier in huis noemen de lelijke helft van de herfst. De goten liggen vol met blad. Het is koud en nat. De nazomer ligt achter ons en wat rest is enkelhoog blad op het gazon en de aankondiging van de kaalheid van de winter.

De herfst is onmiskenbaar het seizoen van verandering. Net als de lente. We gaan van licht naar duisternis, van overdaad naar ingetogenheid. Bomen laten hun blad vallen om hun sapstromen te beschermen. Dieren hamsteren en trekken zich terug in holen en burchten. Het is de natuurlijke cyclus van een jaar; en van het leven zelf. Geboren worden, tot wasdom komen, afsterven en rusten.

Deze beweging gaat net als bij een stervensproces niet zonder slag of strijd. Ik zou graag de nazomer nog even vast willen houden, nog even langer bloeien en me wentelen in het verwarmende licht. Ik heb weerstand tegen het toenemende donker, de kilte en het verdwijnen van kleur in de tuin. Het vraagt een overgave aan het proces van verval en loslaten die bij mij niet meteen ontstaat. Straks als de rust van de winter er is, ja dan voel ik de ruimte die dat geeft maar precies hier in het midden van de chaos is dat gevoel nog ver weg.

Zo is het ook na de Shukke Tokudo. Ik voel me nog niet sereen bij mijn nieuwe staat van Zen Monnik. Het is nog wankel en chaotisch. Wat is het precies wat mij is gebeurd? Natuurlijk weet ik dat ik heel bewust de verantwoordelijkheid voor het dragen van de O'kesa heb aangenomen, maar wat betekent dat nu? Wie ben ik met deze verantwoordelijkheid? Wat is dit leven?

Het doet me denken aan de loopmeditatie. Bij deze meditatie 'Kinhin' waarin we langzaam lopen 'een ademhaling, een stap' is er ook dat terugkerende moment waarop ik mijn voet heb opgetild, op een voet sta wankel en onzeker, en dan pas als de adem weer komt mijn voet kan neerzetten op zoek naar nieuwe balans. Net als de seizoenen en het leven kent ook de Kinhin een eigen cyclus, van staan, optillen, wankelen en neerzetten, staan, optillen, wankelen, neerzetten... Precies daar ben ik, ik wacht op de nieuwe adem om mijn voet weer neer te zetten.

Ik kijk naar buiten waar de beuken de laatste bladeren vol vertrouwen loslaten. De kale magnolia laat zijn nieuwe knoppen al zien. Vrij van ego, heel natuurlijk geven zij zich over aan hun proces. De herfst met zijn chaos en viezigheid, storm en nattigheid omarmen hoort bij ons menselijke bestaan.

Het is onze taak als mens weerstand te verzachten, begeerten en afkeer af te leggen, na te kijken van wat niet langer van nut is bij het beschermen van de eigen sapstromen. We kunnen herwonnen ruimte vullen met geestelijk voedsel dat ons door de winter zal dragen. Als we onze hartslag en tempo verlagen en ons verzoenen met het duister dan zullen we goed kunnen zien wat dichtbij in ons hart ligt.

Voor hond Ollie zijn alle seizoenen goed. Maar hij heeft vier poten ipv twee en wankelen doet hij dan ook niet vaak.