Licht in evenwicht

Deze week vond de najaarsomwenteling plaats. Het punt in de tijd waarop er net zoveel licht als duister is. Ik houd van deze tijd, van het afnemende licht. De lage zon stemt melancholisch. In de tuin kleurt alles goud en oranje en op de hei is alles diep paars. Warme tinten die me omarmen.

Ik voer de vogels. Nodig is het niet maar ik geniet hoe Pimpel en Roodborst smikkelen van de zaden en meelwormen. Zij nemen het niet aan als ware het een gift van mij maar als een toevalligheid gegeven door het leven zelf.

De naderende duisternis brengt tot inkeer en stelt vragen. In de zomer verlang ik er soms erg naar. Het is als het wieden van de binnentuin of zoals we in de Zen zeggen het poetsen van de geestelijke spiegel zodat je er helder in kunt kijken. Wat dan te zien valt is niet een gift van de spiegel maar van het leven zelf.