Sweet Bean (An, 2015)

Vanochtend vroeg zat ik zoals zo vaak in zazen en was ik, zoals ook net zo vaak, meegedreven met een gedachtenstroom over de dingen die me deze week te doen staan. Zoals velen van ons vraag ik me af wanneer ik eindelijk aan de ècht belangrijke dingen toe ga komen en wanneer de eindeloze stroom 'kleine dingen' ophoudt. Gelukkig klonk toen net het winterkoninkje buiten bij mijn raam. Als een klein belletje klonk zijn enkele trillende roep en bracht mij terug naar hier en nu.

In het kader van het vijftigjarig bestaan van mijn favoriete filmhuis Focus in Arnhem werd de film An (Sweat Bean) vertoond. De film uit 2015 geregisseerd door Naomi Kawase. De humeurige Sentaro runt een kleine bakkerij die dorayaki maakt, gebakjes gevuld met zoete rode bonenpasta (“an”). Wanneer een oude vrouw, Tokue, haar hulp aanbiedt voor in de keuken, stemt hij schoorvoetend in. Al snel blijkt dat ze magische handen heeft. Dankzij haar recept bloeit de bakkerij op.

https://youtu.be/CM749B6kD0I

Maar zoals wel vaker, gaat de film daar niet over. Het gaat over hoe tegenslagen die zich aandienen of zich in het verleden hebben aangediend met compassie voor zelf en anderen het hoofd (en hart?) kunnen worden geboden.

De hoofdpersoon Tokue die verbannen is uit de maatschappij vanwege haar lepra maar fantastisch kan koken en bakken zegt in de film dat het de taak van de mensen is om naar de wereld te luisteren en haar te observeren. Zij zegt dat ieder mens een taak heeft en er altijd iets is dat hij of zijn kan doen. En daarmee is ieder mens altijd van nut ondanks zijn beperkingen, limieten en wonden.

Tegelwijsheid misschien, en toch ook een hele welkome les in de week waarin ik definitief afscheid ga nemen van mijn loopbaan en mij soms afvraag welke taak in dit leven mij daarna nog rest. Misschien hoef ik slechts alleen naar het winterkoninkje te luisteren?